ਮਾਮਲਾ ਇੱਜਤ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਹੁੰਦੇ ਕਤਲਾਂ ਦਾਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਇੱਜਤ ਲਈ ਹੁੰਦੇ ਕਤਲਾਂ ਦਾ ਮਾਮਲਾ ਕਾਫੀ ਚਰਚਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਨਾਂ ਹੀ ਪੰਚਾਇਤਾਂ ਦੇ ਸਖਤ ਫੁਰਮਾਨਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰੇਮ ਵਿਆਹ ਰੁਕਣ ਦਾ ਨਾਂ ਲੈ ਰਹੇ ਹਨ ਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਸਰਕਾਰ ਅਤੇ ਕੋਰਟਾਂ ਦੇ ਸਖਤ ਕਨੂੰਨਾਂ ਨਾਲ ਕਤਲ ਰੁਕਣ ਦਾ ਨਾਂ ਲੈ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸ ਨਾਂ ਰੁਕਣ ਵਾਲੇ ਦੁਖਾਂਤ ਦਾ ਕਾਰਨ ਕੀ ਹੈ? ਸਾਡੇ ਸਮੁੱਚੇ ਸਿਸਟਮ ਵਿੱਚ ਨੁਕਸ ਕਿੱਥੇ ਹੈ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਆਪਣੇ ਲਾਡਾਂ ਨਾਲ ਪਾਲੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਕਤਲ ਕਰਨ ਦੀ ਨੌਬਤ ਆ ਰਹੀ ਹੈ।
ਜੇ ਆਪਾਂ ਪਿਛੋਕੜ ਵੱਲ ਝਾਤ ਮਾਰੀਏ ਤਾਂ ਇਹ ਵਰਤਾਰਾ ਹੀਰ ਰਾਝੇਂ, ਮਿਰਜਾ ਸਹਿਬਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਚਲਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਰ ਅੱਜ ਦੀ ਯੁਵਾ ਪੀੜੀ ਪੱਛਮੀਂ ਕਲਚਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪ੍ਰਭਾਵ ਕਬੂਲ ਰਹੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਇਸ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਜਿਆਦਾ ਉਲਾਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਪਰ ਪੱਛਮੀਂ ਮੁਲਕਾਂ ਦੇ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਿਸਟਮ ਦਾ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਅੰਤਰ ਹੈ। ਉੱਥੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਹਰ ਪੜਾਅ ਤੇ ਹਰ ਨਾਗਰਿਕ ਸੁਤੰਤਰ ਤੇ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹੈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਲੈਣਾ ਦੇਣਾ ਲਹੀਂ ਹੈ। ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਤੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਖਰਚਾ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨੌਕਰੀ ਜਾਂ ਬੇਰੁਜਗਾਰੀ ਭੱਤਾ ਸਰਕਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਬੁਢਾਪੇ ਵਿੱਚ ਸਾਂਭ ਸੰਭਾਲ ਤੇ ਇਲਾਜ ਦਾ ਖਰਚਾ ਵੀ ਸਰਕਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਲੋਕ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਜਿਉਂਦੇ ਹਨ, ਉੱਥੇ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰੇ, ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਤਲਾਕ ਦੇਵੇ, ਜਿਸ ਦਾ ਕਿਸੇ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਲੈਣਾ ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ। ਪਰ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਅਸੀ ਅਤੀਤ ਦੇ ਝੋਰਿਆਂ ਤੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਫਿਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜੀ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਸਾਡਾ ਦੇਸ਼ ਸਯੁਕਤ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦਾ ਦੇਸ਼ ਹੈ ਇੱਥੇ ਜਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਜਿਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹਨ। ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਜਿਉਣਾ ਪੈਦਾਂ ਹੈ ਅਤੇ ਬੁਢਾਪੇ ਵਿੱਚ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਹੀ ਬੱਚਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਸਾਂਭ ਸੰਭਾਲ ਤੋ ਡੰਗੋਰੀ ਬਨਣ ਦੀ ਆਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਗੱਲ ਸਾਡੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜਿਹਨ ਵਿੱਚ ਬੁਰੀ ਤਰਾਂ ਘਰ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਬੱਚੇ ਸਾਡੇ ਆਗਿਆਕਾਰ ਹੋਣ ਤੇ ਤਾਂ ਹੀ ਸਾਡੇ ਬੁਢਾਪੇ ਦੇ ਦਿਨ ਸੁਖਾਲੇ ਨਿੱਕਲ ਸਕਣ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਕਈ ਵਾਰ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਇੱਜਤ ਅਣਖ ਵਰਗੇ ਮਾਮਲੇ ਤੇ ਸਖਤ ਕਦਮ ਵੀ ਚੁੱਕ ਲੈਦੈਂ ਹਨ ਅਤੇ ਬੁਢਾਪਾ ਜੇਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੁਲ ਜਾਦਾਂ ਹੈ।
ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਇੱਜਤ ਅਣਖ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਕੀਤਾ ਜਾਦੇ ਕਤਲਾਂ ਨੂੰ ਜਾਇਜ ਠਹਿਰਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਬਿੱਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਾਨੋਂ ਮਾਰਨ ਨਾਲੋਂ ਮਨੋਂ ਮਾਰ ਦੇਣਾ ਸੌ ਗੁਣਾ ਜਿਆਦਾ ਬਿਹਤਰ ਹੈ। ਜੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇਣ ਦਾ ਹੱਕ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਜਿੰਦਗੀ ਖੋਹਣ ਦਾ ਹੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ,ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜਦ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਵਖਰੇਵੇਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਵੇ, ਉੱਥੇ ਤਾਂ ਇਹ ਹੋਰ ਵੀ ਮਾੜੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਪਰ ਇੱਥੇ ਨੌਜਵਾਨ ਵਰਗ ਉੱਪਰ ਵੀ ਕੱਝ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਮਸਲੇ ਤੇ ਸੰਜੀਦਾ ਹੋਣ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੈ,ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਨੈਤਿਕ ਕਦਰਾਂ ਕੀਮਤਾਂ ਦਾ ਖਿਆਲ ਵੀ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਆਪਣਾ ਬਚਪਨ ਕਦੇ ਵੀ ਭਲਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਤੰਗੀਆਂ ਤੁਰਸ਼ੀਆਂ ਝੱਲ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਕੀਤਾ। ਕਿਵੇਂ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤਾਂ ਕਰਕੇ, ਗਹਿਣੇ ਗੱਟੇ ਵੇਚ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਕਾਲਜਾਂ ਦੀਆਂ ਫੀਸਾਂ ਭਰੀਆਂ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਆਸ ਹੈ, ਉਹ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਪਿਆਰ ਬਦਲੇ ਪਿਆਰ ਹੀ ਮੰਗਦੇ ਹਨ। ਪਿਆਰ ਵਿਆਹ ਵਰਗੇ ਮਸਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਧੀਰਜ ਅਤੇ ਸੰਜਮ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲੈ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਉੱਪਰ ਖੜੇ ਹੋਣ ਅਤੇ ਜਿੰਨੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਲਈ ਰਜਾਮੰਦ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਨੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੀ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰਨ । ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਤੇ ਜਜਬਾਤੀ ਹੋ ਕੇ ,ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਅੱਧ ਵਿਚਾਲੇ ਛੱਡ ਕੇ ਤੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੀਆਂ ਸੱਧਰਾਂ ਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਹੋਠ ਰੋਲ ਕੇ ਘਰੋਂ ਭੱਜ ਜਾਣ ਅਤੇ ਜਿੰਨਾਂ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਕਦੇ ਚਾਵਾਂ ਤੇ ਲਾਡਾਂ ਨਾਲ ਪਾਲ ਕੇ ਕਿਸੇ ਉੱਚੇ ਅਹੁਦਿਆਂ ਤੇ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸੰਜੋਏ ਸਨ ਉਹਨਾਂ ਖਿਲਾਫ ਹੀ ਥਾਣਿਆਂ ਤੇ ਕੋਰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਦਰਖਾਸਤਾਂ ਦੇ ਕੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਮੰਗਦੇ ਫਿਰਨ। ਇਹੀ ਟਕਰਾਅ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਕਤਲਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ ਹੈ।
ਲਵ ਮੈਰਿਜਾਂ ਨਾਲ ਕੁਝ ਅਲਾਮਤਾਂ ਵੀ ਪੈਦਾ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਵਿਆਹਾਂ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਚਲਾਕ ਤੇ ਆਵਾਰਾ ਕਿਸਮ ਦੇ ਲੜਕੇ ਲੜਕੀਆਂ ਦਾ ਜਿਸਮਾਨੀ ਤੇ ਆਰਥਿਕ ਸੋਸ਼ਣ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕਈਆਂ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਰਟੀ ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਵਿਦੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਵੱਸਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਆਪਣਾ ਮਤਲਬ ਨਿੱਕਲ ਜਾਣ ਤੇ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਜਾਦੇਂ ਹਨ ਅਤੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਨਮੋਸ਼ੀ ਝੱਲਣੀ ਪੈਦੀਂ ਹੈ। ਅਣਖ ਪਿੱਛੇ ਹੋਏ ਕਤਲ ਦੀ ਹਰ ਖਬਰ ਤਾਂ ਮੀਡੀਏ ਵਿੱਚ ਨਸ਼ਰ ਹਣੋ ਤੇ ਸਰਕਾਰਾਂ ਤੇ ਕੋਰਟਾਂ ਨੋਟਿਸ ਲੈ ਲੇਦੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਵਿੱਚੇ ਹੀ ਬਦਨਾਮੀ ਦੇ ਡਰੋਂ ਦਬ ਦਬਾਅ ਜਾਦੀਆਂ ਹਨ। ਵਿਆਹ ਦਾ ਝਾਸਾਂ ਦੇ ਕੇ ਸਾਲਾਂ ਬੱਧੀ ਬਲਾਤਕਾਰ ਵਰਗੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਜੋ ਅਕਸਰ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਇਹ ਲਵ ਮੈਰਿਜ ਕਲਚਰ ਦੀ ਹੀ ਦੇਣ ਹਨ । ਜਿੰਨਾਂ ਬਾਰੇ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਨੂੰ ਸੁਚੇਤ ਕਰਨਾ ਤੇ ਰੋਕਣਾ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦਾ ਹੱਕ ਹੈ।
ਸਾਡੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਤੇ ਅਦਾਲਤਾਂ ਇਸ ਮਸਲੇ ਤੇ ਇੱਕ ਪਾਸੜ ਸਟੈਂਡ ਲੈਕੇ ਬਲਦੀ ਤੇ ਤੇਲ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਪ੍ਰੇਮੀ ਜੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰੀ ਰੈਸਟ ਹਾਊਸਾਂ ਵਿੱਚ ਪਨਾਹ ਦੇਣ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਭਾਵੇਂ ਦੋ ਬਾਲਿਗਾਂ ਦਾ ਆਪਣੀ ਮਰਜੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣਾ ਕਨੂੰਨੀ ਹੱਕ ਹੈ,ਪਰ ਹੋਰ ਵੀ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਦੇ ਕਨੂੰਨੀ ਹੱਕ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹਨ। ਕੀ ਸਿਰਫ ਲਵ ਮੈਰਿਜਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਜਾਤ ਪਾਤ ਨੂੰ ਠੱਲ ਪੈ ਸਕਦੀ ਹੈ? ਕੀ ਸਿਰਫ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਮੁੱਖ ਸਮੱਸਿਆ ਲਵ ਮੈਰਿਜ ਹੀ ਹੈ ? ਕੀ ਇਸ ਨਾਲ ਹੀ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਕ੍ਰਾਤੀਂ ਆ ਜਾਵੇਗੀ? ਨਹੀਂ…..। ਸਾਡੀਆਂ ਹੋਰ ਵੀ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹਨ। ਜਾਨ ਮਾਲ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਸਿਰਫ ਪ੍ਰੇਮੀ ਜੋੜਿਆਂ ਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਭ ਦੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਅੱਜ ਕਿੰਨੇ ਕਿਸਾਨ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਅੰਨ ਭੰਡਾਰ ਭਰ ਕੇ ਆਪ ਕਰਜੇ ਦੇ ਮਾਰੇ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀਆਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਬੇਰੋਜਗਾਰ ਟੈਕੀਆਂ ਤੇ ਚੜ• ਕੇ ਤੇਲ ਪਾ ਕੇ ਅੱਗਾਂ ਲਗਾ ਰਹੇ ਹਨ, ਦਿਨ ਦਿਹਾੜੇ ਬਲਾਤਕਾਰ ਕਰ ਕੇ ਹੱਤਿਆਵਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਕੁੱਖ ਵਿੱਚ ਜੰਮਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਾਰਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਕਿੰਨੇ ਲੋਕ ਪੋਹ ਮਾਘ ਦੀਆਂ ਠਰੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਫੁੱਟਪਾਥਾਂ ਤੇ ਸੌਦੇ ਹਨ, ਕਿੰਨੇ ਬਜੁਰਗ ਬੁਢਾਪੇ ਵਿੱਚ ਇਲਾਜ ਦੇ ਖੁਣੋ ਮਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਕੀ ਇਹ ਸਾਰੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਗ੍ਰਹਿ ਤੋਂ ਆਏ ਹਨ? ਜਾਂ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਗਰਿਕ ਨਹੀਂ ਹਨ? ਕੀ ਧੀਆਂ ਪੁੱਤਾਂ ਹੱਥੋਂ ਜਮੀਨ ਜਾਇਦਾਦਾਂ ਖੁਹਾ ਚੁੱਕੇ, ਰੁਲ ਰਹੇ ਬਜੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰੀ ਰੈਸਟ ਹਾਊਸਾਂ ਵਿੱਚ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਸਕਦੀ? ਕੀ ਫੁੱਟਪਾਥਾਂ ਤੇ ਰੁਲ ਰਹੇ ਇਸੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਨੂੰ ਰਹਿਣ ਲਈ ਇੱਕ ਕੁੱਲੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਸਕਦੀ? ਉਪਰੋਕਤ ਮਸਲਿਆਂ ਉੱਪਰ ਸਾਡੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਤੇ ਉੱਚ ਅਦਾਲਤਾਂ ਸ਼ਖਤ ਸਟੈਂਡ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲੈ ਰਹੀਆਂ?
ਕਤਲ ਤਾਂ ਅਕਸਰ ਕਤਲ ਹੀ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਕਤਲ ਦਾ ਕਾਰਨ ਕੁੱਝ ਵੀ ਹੋਵੇ ਜਿਸ ਦੀ ਸਜਾ ਕਾਤਲ ਨੂੰ ਅਵੱਛ ਮਿਲਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਅੱਜ ਤੋਂ 25 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਵਿੱਚ ਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਟਾਇਰ ਪਾ ਕੇ ਅੱਗਾਂ ਲਾ ਕੇ ਕਤਲ ਕੀਤੇ ਹਜਾਰਾਂ ਬੇਦੋਸ਼ੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਕਾਤਲਾਂ ਨੂੰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਸਜਾ ਨਾ ਮਿਲਣਾ ਕਨੂੰਨ ਨਾਲ ਮਜਾਕ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਹੋਰ ਕੀ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਦੀ ਜਨਤਾਂ ਤੋਂ ਟੈਕਸਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕਠਾ ਹੇਇਆ ਪੈਸਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਨੇਤਾ ਜੀ ਅਰਬਾਂ ਖਰਬਾਂ ਦੇ ਬਿਸਾਬ ਨਾਲ ਡਕਾਰ ਕੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਵਾਲ ਵਿੰਗਾ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਸਗੋਂ ਅੱਜ ਵੀ ਉੱਚ ਅਹੁਦਿਆਂ ਤੇ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਹਨ, ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਤੋਂ ਕਨੂੰਨ ਦੇ ਪਾਲਣ ਕਰਨ ਦੀ ਆਸ ਕਿਵੇਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਸੋ ਅੱਜ ਲੋੜ ਹੈ ਸਾਰੇ ਗਲ ਸੜ ਚੁੱਕੇ ਤੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਿਸਟਮ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਦੀ। ਜਦ ਵਿਕਸਤ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਾਂਗ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਹਰ ਨਾਗਰਿਕ ਸੁਤੰਤਰ ਤੇ ਆਤਮ ਨਿਰਭਰ ਹੋਵੇਗਾ ਤੇ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਨਿਆਂ ਮਿਲੇਗਾ ਤਾਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਹੱਲ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ।
****
ਮੋਬਾਇਲ : 94175-17655
Email-mspakho@gmail.com