ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਕਾਂ ਅਤੇ ਚਿੜੀ ਦੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਾਂ ਅਤੇ ਚਿੜੀ ਸਾਝੀਂ ਖੇਤੀ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਫਸਲ ਉਪਰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਸਮੇਂ ਕਾਂ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਕਹਿਦਾਂ ਰਹਿਦਾਂ ਹੈ “ਚੱਲ ਚਿੜੀਏ ਮੈਂ ਆਇਆ” ਪਰ ਕੰਮ ਕਰਵਾੳਣ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ ਕੰਮ ਇਕੱਲੀ ਚਿੜੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਫਸਲ਼ ( ਭਾਵ ਕਿਰਤ ਦਾ ਫਲ਼) ਉਪਰ ਕਬਜਾ ਕਾਂ ਕਰ ਲੈਦਾਂ ਹੈ ਅਤੇ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਤੂੜੀ (ਭਾਵ ਰਹਿਦ ਖੂੰਹਦ) ਛੱਡਦਾ ਹੈ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣ ਕੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪੱਲੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੈਂਦਾ ਬਸ ਇਕ ਸਰਸਰੀ ਜਿਹੀ ਕਹਾਣੀ ਲੱਗਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਹੁੱਣ ਇਸ ਦੀ ਸਮਝ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਪਾਤਰ ਕਾਂ ਚਲਾਕ ਜਾਂ ਸੈਤਾਂਨ (ਭਾਵ ਕਿਰਤ ਦੀ ਲੁਟ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ) ਜਮਾਤ ਦੀ ਨੁਮਾਇਦਗੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਚਿੜੀ ਆਮ ਅਤੇ ਲਾਚਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪਰਤੀਕ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਸੈਤਾਨ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੌਂ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਕਿਰਤ ਦੀ ਲੁਟ ਹੈ ਕਿ ਕਿਰਤ ਚਿੜੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲੁਟਦਾ ਕਾਂ ਹੈ1 ਇਹ ਸਿਲਸਲਾ ਅੱਜ ਵੀ ਬਾਦਸਤੂਰ ਜਾਰੀ ਹੈ ਜਾਰੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਡੀ ਪੱਧਰ ਅਤੇ ਬੜੀ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ1 ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਅੱਗੇ ਵਧਾਵਾਂ ਆਮ ਲੋਕ ਚਿਤੀਆਂ ਹਨ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਣਤ ਕਰਦੀ ਇਕ ੳਦਾਹਰਨ ਦੇਣੀ ਚਾਹਾਗਾਂ, ਗੁਰੁ ਗੋਬਿਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਵੀ ਆਮ ਅਤੇ ਲਤਾੜੇ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੰਗਠਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਸੀ ।
"ਚਿੜੀਓਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਬਾਜ ਤੜਾਉਂ
ਤਬੈ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਨਾਮ ਕਹਾਓੁਂ”
ਇਥੇ ਜਿਥੇ ਆਮ ਲੌਕਾਂ ਨੂੰ ਚਿੜੀਆਂ ਕਿਹਾ ਹੈ ਉਥੇ ਮੋਜੂਦਾ ਰਾਜ ਕਰਦੀ ਲੁਟੇਰੀ ਜਮਾਤ ਨੂੰ ਬਾਜ ਕਿਹਾ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਗੁਰੁ ਗੋਬਿਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਤਰਾਂ ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਚਿੜੀਆਂ ਨੂੰ ਸੰਗਠਤ ਕਰਕੇ ਇਹਨਾਂ ਬਾਜਾਂ ਅਤੇ ਕਾਵਾਂ ਨਾਲ {ਵਿਰੁੱਧ} ਜੱਦੋਜਹਿਦ ਕੀਤੀ ਵੀ ਅਤੇ ਕਰ ਵੀ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਪਰ ਚਿੜੀਆਂ ਦੀ ਜੂਨ ਬਦ ਤੋਂ ਬਦਤਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਾਂ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਗੋਰੇ,